Pia Rijsdijk leidt NAC’s vrouwenvoetbalrevolutie

Hoe werd jij manager vrouwenvoetbal bij NAC?

Het begon met een kop koffie met voormalig algemeen directeur Henk Valk, vorig jaar augustus. We spraken over vrouwenvoetbal in het algemeen, want hij onderzocht wat erbij komt kijken om een vrouwenteam te starten. Ik vond het te gek dat NAC interesse had in vrouwenvoetbal. Ik had net twee seizoenen bij Feyenoord achter de rug en stond op een kruispunt: ga ik mijn voetbalcarrière elders voortzetten of stop ik?

Na meetings met NAC stelden we een uitvoerig plan op voor een nieuw vrouwenteam dat we in december indienden bij de KNVB. Samen met NAC’s financieel manager Edgar Mol, voorzitter van het stichtingsbestuur Cees Meeuwis, Alex Stok, nu scout voor de NAC vrouwen, en strategisch adviseur bij NAC Toon Gerbrands, presenteerde ik het plan aan de KNVB. NAC kwam direct met een voorstel: wil jij meehelpen om het plan te herzien én wil je het uitvoeren voor ons?

NAC is een grote club in Nederland, en zeker Eredivisie-waardig. Dat hebben we bewezen. Het is een echte volksclub met enthousiaste supporters en een rijke geschiedenis. Voor mij is het een geweldige kans om onderdeel te worden van zo’n mooie club.

Hoe gaat het met het samenstellen van de selectie?

Het gaat aardig goed. We hebben een sterke mix tussen wat oudere, ervaren speelsters en jongere talenten. We willen een grote selectie hebben voor komend seizoen, ongeveer 26 speelsters, inclusief drie keepsters. Veel Eredivisieclubs hebben zowel een eerste team als een jong team, maar wij starten alleen met een Vrouwen 1 in de Eerste Divisie en een Meiden-Onder-16 trainingsgroep. Het is belangrijk om een grotere selectie te hebben, omdat we gaandeweg het seizoen vast te maken krijgen met blessures of een schorsing. Daarom moeten er voldoende speelsters beschikbaar zijn.

Wat is het ideale toekomstscenario voor het vrouwenvoetbal bij NAC?

Wij willen meedoen op het hoogste podium: de Eredivisie. We beginnen in poule B van de Eerste Divisie en willen vóór de kerst naar poule A promoveren. Als we in poule A eerste of tweede worden, kunnen we via een beslissingswedstrijd promoveren naar de Eredivisie. Het zou geweldig zijn als dit in het eerste jaar lukt, maar realistisch gezien willen we binnen twee tot drie jaar in de Eredivisie spelen.

Wat zie je als de grootste uitdagingen voor het vrouwenvoetbal bij NAC Breda?

Het is altijd een grote uitdaging om iets compleet nieuws op te bouwen. Er moet veel gebeuren: de organisatie moet worden opgezet, de trainingslocatie en -tijden moeten worden bepaald, de samenwerking met andere teams binnen NAC moet worden afgestemd, de technische staf aangesteld, er moet een fysio zijn, de kleding moet op tijd worden besteld terwijl nog niet bekend is welke speelsters in de selectie komen en welke maat zij hebben. Het is een hele puzzel om alles zo professioneel mogelijk op zijn plek te krijgen met de beperkte financiële middelen die we hebben.

Hoe heeft jouw voetbalervaring je voorbereid op deze functie?

Bij de ene club was het beter georganiseerd dan bij de andere, en dat helpt me nu een goed beeld te vormen van wat ik wil bereiken bij NAC. Bijvoorbeeld: in Noorwegen hadden we goede faciliteiten, maar er was geen fysio tijdens de trainingen. Dat soort ervaringen helpen me bij het opzetten van een goed functionerende organisatie hier.

Wat wil je betekenen voor de jongere generatie vrouwelijke voetballers?

Dat het realiteit is dat jonge meiden op hoog niveau kunnen voetballen bij NAC, in plaats van daarvan dromen, vind ik geweldig. Het is de reden dat ik hier ben ingestapt. In Brabant was PSV de enige club met een vrouwenteam, en NAC kan nu ook een belangrijke rol spelen in deze regio. Op termijn hoop ik dat de vrouwentak bij NAC kan worden uitgebreid. Dan bedoel ik drie volwaardige teams: NAC Vrouwen 1, NAC Jong Vrouwen, en een Meiden-Onder-16 team. Voor de verdere toekomst droom ik van een MO14 en MO12. Maar alles stap voor stap. Eerst met ons vrouwenteam ook de Eredivisie bestormen!

Lees verder in NAC Zaken magazine

auteur: Lisanne de Munck fotografie: René Schotanus