Jonge debutanten onder elkaar
Als William Boelens, Boris van Schuppen en Sabir Agougil met zijn drieën een balletje trappen, is het een en al vrolijkheid. William laat de spelers weten hoezeer kleine voetballertjes tegen hen opkijken. ‘Echt? Tof man, echt heel tof.’
Wanneer William Boelens hoort met wie hij voor deze rubriek een balletje gaat trappen, begint de adviseur van Zuyderleven te stralen. De koppeling aan Boris van Schuppen en Sabir Agougil is de mooist denkbare combinatie. Jonge talenten uit de streek, ze hebben bij William altijd een streepje voor. ‘Bij Jeka geef ik training aan het team van mijn zoon Jip, hij speelt bij de Onder 9. Ik noem jongens van NAC vaak als voorbeeld van profvoetballers die ook gewoon bij een amateurclub zijn begonnen. Liever dan spelers die bij Ajax, Feyenoord of PSV spelen. Ik probeer uit te leggen dat het heel gaaf is als je bij de club uit je eigen stad kunt spelen. Dat Boris ook als kleine jongen bij Jeka speelde.’
De jongelingen horen het verwonderd aan. Beetje bij beetje wennen ze aan hun nieuwe status. Hun ontwikkeling gaat snel. Vooral Boris wordt in Breda veel aangesproken. Sabir heeft het in zijn woonplaats Etten-Leur iets minder. ‘Al beginnen veel mensen in de kapperszaak van mijn vader er wel over. Ik doe weinig met social media, maar krijg op die manier toch mee dat veel mensen het leuk vinden dat er nu lokale jongens bij NAC spelen.’
Boys will be boys
Op het veld kijken Van Schuppen en Agougil toe hoe William een balletje hooghoudt. Af en toe wipt hij hem iets omhoog om hem in zijn nek tot stilstand te brengen. Veel meer kan hij helaas niet. De rechterknie van William -met zijn debuut op zijn zestiende in het eerste van Jeka was hij er ook vroeg bij- kan geen voetbalbelasting meer aan. Binnenkort krijgt hij een prothese of eventueel een standbeencorrectie. ‘Ik slaap er slecht van, heb veel pijn.’ Wanneer Van Schuppen en Agougil nieuwsgierig bij de fotograaf naar de beelden komen kijken, tikt William ongemerkt de bal door de openstaande benen van Van Schuppen. Hij grinnikt. Het jongensachtige verdwijnt niet als je veertig bent.
Na de shoot willen de spelers van William weten of de spelers uit het team van Jip voor NAC zijn. Veel van hen wel, luidt het antwoord. William legt uit dat de toegankelijkheid van de huidige spelersgroep daar ook aan bijdraagt. Op zijn telefoon toont hij een filmpje dat Nick Olij vorig jaar voor het elftal insprak, omdat sommige jongens in coronatijd moeite hadden zich thuis op hun schoolwerk te concentreren. ‘Motiveerde dat echt’, vragen Boris en Sabir verbaasd. ‘Tof man, echt heel tof.’
Als William wil weten hoe lang Van Schuppen en Agougil al samen spelen, komen de verhalen uit hun jeugd op tafel. Hoe ze elkaar elk jaar beter maakten. Maar ook zeker geen vrienden waren, omdat ze allebei altijd de corners en vrije trappen wilden nemen. De verstandhouding is nu heel anders. Boris: ‘Ik kan hem echt nodig hebben tijdens wedstrijden. Hij is zo goed aan de bal.’ Sabir: ‘We zijn heel gewend aan elkaar.’
Heldenstatus
Bij het afscheid laat William de jongens een NAC-shirt signeren. Voor Jip, die vanuit zijn zolderraam het stadion kan zien liggen en daarmee dagelijks aan zijn droom wordt herinnerd. ‘Jullie zijn echt helden voor hem.’
Dat zijn ze voor William zelf ook een beetje, geeft hij toe. ‘Op de tribune word ik altijd heel gelukkig als ik dit soort jongens zie voetballen. Ze zijn aardig, toegankelijk en komen uit de buurt. Ik hoop dat wij met Zuyderleven een rol kunnen gaan spelen in de financiële begeleiding van zulke spelers. Het zou een goede zaak zijn. Voetballers krijgen weinig ondersteuning. Kopen ze bijvoorbeeld een duur horloge, weten ze vaak niet dat ze daar een aparte verzekering voor moeten afsluiten. Een hypotheek afsluiten lijkt makkelijk als je geld verdient, maar voetballers hebben nooit een contract voor onbepaalde tijd. Zulke zaken moet je op maat regelen. Als financieel dienstverlener uit Breda zouden we daar graag aan bijdragen.’
Auteur: Orkun Akinci
Fotografie: Erik Teubner
